Jesteś pato - to tak sama jak ja
Bo Twój tato lubił kombinować, naginać świat
Różni ludzie mówią na głos, co odjebał za dnia
A ja przyrzekam, że niedługo u mnie zmiana na bank
Nie będę sługą swego DNA
Zmienię jak Geralt - mutację, modyfikację, nowa era
Aż w końcu się nazbiera i na nowo będzie temat
Ale wtedy tamten "ja" niech to pozbiera
Kochanie,
Niech Nasza Miłość odradza się codziennie niczym Feniks z popiołów.
M.
"(...) żyjemy w kulturze, w której cenione jest posiadanie pewnych dóbr i ekscytujących doświadczeń: masz mieć fajne wakacje, superseks, ekstraprzeżycia. A do tego powinieneś atrakcyjnie wyglądać, przy czym to kultura powie ci, co można uznać za atrakcyjne. Żyjemy w społeczeństwie spektaklu, jak to określił francuski filozof Guy Debord. Co nie jest spektaklem, nie istnieje. Co nie jest sfilmowane, nie istnieje. Co nie jest w mediach społecznościowych, tego nie ma. Czego inni nie widzą, tego też nie ma".
Bartłomiej Dobroczyński w rozmowie z Agnieszką Jucewicz "Czując. Rozmowy o emocjach"
Dawno temu zrozumiał, że ostatecznie i tak zostanie sam. I coraz rzadziej podejmował ryzyko sprawdzania, czy mogło być inaczej. Żył wystarczająco długo, żeby zdążyć się rozczarować wieloma relacjami. (...)
W dzienniku najczęściej pisał o samotności i niezrozumieniu. Zbyt łatwo nabierał zaufania do ludzi i często go rozczarowywali. Grono najbliższych ograniczał do zaledwie kilku osób, którym mógł się wyżalić przy wódce lub z którymi szczerze rozmawiał w listach. (...) właśnie w listach najczęściej pozwalał sobie na szczerość i przyznawał się do słabości. (...) Tak już miał - w listach pozwalał sobie na więcej. Traktował korespondencję jako oczyszczenie. Nie owijał w bawełnę, analizował siebie i własne ograniczenia. Pisząc do najbliższych bywał stęskniony, pożądliwy, słaby i proszący. W życiu codziennym - odwrotnie. Nawet rodzina uważała, że był raczej chłodny i powściągliwy. Ci, którzy go pamiętają - ze spotkań, nie z listów i literatury - wspominają człowieka oschłego, rzadko interesującego się serdecznie kimkolwiek poza samym sobą. Zostały wspomnienia: 'Wolał godzinne spacery z psami, do nikogo się nie odzywał', 'Zamykał się w gabinecie i nie chciał rozmawiać'.
W tym samym czasie łaknął czułości i zrozumienia
Anna Król "Rzeczy. Iwaszkiewicz intymnie"
Wszystkie moje niedopowiedzenia wciąż huczą w mojej głowie
Nie potrafię powiedzieć, które z nich jest prawdziwe
Więc po prostu wybiorę to, co pasuje mi najlepiej
I spróbuję wygrać tę głupią kłótnię
Stanie na dwóch stopach jest dosyć ciężkie
Kiedy planeta stale się obraca
Prawdopodobnie zebrałem całą energię
By być człowiekiem, którym chciałem być.
Nie jestem szalony
Po prostu znów czekam na miłość (do siebie)
w krainie Zielonych ogrodów
Śniło mi się (a może wmówiono mi to),
że całkiem spłonęła Amazonia i Australia,
że zbliża się do nas wielki meteoryt,
który za chwilę powie nam "gud myrning",
że buldożery rozjechały puszcze,
że nie będzie zimy, już nigdy - never,
że plastikowe sztućce podchodzą pod nasz dom,
że Zenon nagrał nowy hymn Polski,
że wszyscy grają w zabijanki na konsolach,
oglądają horrory i mordobicia,
że w smartfonach na fejsach i instagramach
uprawia się zło,
że smog nocą udusił mnie poduszką,
że Wisłą płynie wielka kloaka,
tak jak internetem tylko syf, seks,
fake newsy i patoblogi, no i pan Paweł,
że nikogo nie obchodzi poezja,
że Bóg to sprawa prywatna,
a nadzieja będzie wygaszana,
że miłość żałosna jak romantyczne komedie,
że nie ma już po co jechać w Bieszczady,
że nie istnieją życzliwość, pomoc i etyka,
są tylko interes, grzech i złodzieje kamienic,
że jestem pożytecznym idiotą wierząc w ludzkość,
że to właściwie koniec, jeźdźcy apokalipsy,
dwa dni po końcu świata. A ja tymczasem
budzę się na dobre i dobre przychodzi
mówię Ci - tak przeżyję ten 2021.
Miła moja, kochana. Taki to mroczny czas.
Ciemna noc, tak już dawno ciemna noc, a bez gwiazd,
po której drzew upiory wydarte ziemi — drżą.
Smutne nieba nad nami jak krzyż złamanych rąk.
Głowy dudnią po ziemi, noce schodzą do dnia,
dni do nocy odchodzą, nie łodzie — trumny rodzą,
w świat grobami odchodzą, odchodzi czas we snach.
A serca — tak ich mało, a usta — tyle ich.
My sami — tacy mali, krok jeszcze — przejdziem w mit.
My sami — takie chmurki u skrzyżowania dróg,
gdzie armaty stuleci i krzyż, a na nim Bóg.
Te sznury, czy z szubienic? długie, na końcu dzwon —
to chyba dzwon przestrzeni. I taka słabość rąk.
I ulatuje — słyszę — ta moc jak piasek w szkle
zegarów starodawnych. Budzimy się we śnie
bez głosu i bez mocy i słychać, dudni sznur
okutych maszyn burzy. Niebo krwawe, do róży
podobne — leży na nas jak pokolenia gór.
I płynie mrok. Jest cisza. Łamanych czaszek trzask;
i wiatr zahuczy czasem, i wiek przywali głazem.
Nie stanie naszych serc. Taki to mroczny czas.
Subscribe!
